Geschiedenis van het Dogenpaleis

De geschiedenis van het Dogenpaleis in Venetië, Italië, gaat terug tot de val van het West-Romeinse rijk. De lagune was getuige van de opkomst van de eerste permanente gemeenschappen, waarschijnlijk buitenposten van het Byzantijnse Rijk, rond 476. Toen Venetië in de negende eeuw enige autonomie verwierf, besloot Doge Angelo Partecipazio in 810 het Palazzo Ducale op te richten, waarbij het hoofdkwartier van de regering werd verplaatst van Malamocco naar Rialto. Helaas bestaan ​​er vandaag de dag geen overblijfselen van dit 9e-eeuwse gebouw.

Het Palazzo Ducale was waarschijnlijk een verzameling van talrijke bouwwerken die bedoeld waren voor meerdere doeleinden, aangezien het werd afgeschermd door een kanaal, verdedigingsmuren en enorme hoektorens. Het gebouw binnen deze muren had openbare kantoren, rechtbanken, gevangenissen in het Dogenpaleis , de appartementen van de Doge, stallen, wapenkamers en andere diensten, die toegankelijk waren via een grote bewaakte deuropening waar momenteel de Porta Della Carta staat.

In de geschiedenis van het Dogenpaleis veroorzaakte een aanzienlijke brand in de 10e eeuw aanzienlijke schade. Om het te restaureren, startte Doge Sebastiano Ziani van 1172 tot 1178 wederopbouwwerkzaamheden. Doge Ziani, bekend om zijn hervormingen, bracht fundamentele veranderingen aan in de architectuur van het San Marcoplein. Als onderdeel hiervan werden twee extra gebouwen opgetrokken: een tegenover de Piazzetta en de andere tegenover het San Marcobekken. Deze nieuw gebouwde paleizen bevatten waarschijnlijk de kenmerkende elementen van de Byzantijns-Venetiaanse architectuur.

De geschiedenis van het Dogenpaleis was aan het einde van de 13e eeuw opnieuw uitgebreid. Politieke hervormingen in 1297 leidden tot een aanzienlijke toename van de deelname van het volk aan de vergaderingen van de wetgevende vergadering. In 1340 begon Doge Bartolomeo Gradenigo met de bouwwerkzaamheden van het bouwwerk dat we vandaag de dag kunnen zien. Dit werk concentreerde zich op de kant van het paleis die uitkeek op de lagune. De oostelijke muur van de Kamer van de Grote Raad werd in 1365 beschilderd met een aanzienlijk fresco door de Padua-kunstenaar Guariento, en de familie Delle Masegne creëerde de ramen van de kamer. In deze zaal werd in 1419 voor het eerst de Grote Raad bijeengeroepen.

In de geschiedenis van het Dogenpaleis in Venetië, Italië, werd pas in 1424, tijdens de ambtsperiode van Francesco Foscari als Doge (1423–1457), besloten om door te gaan met de renovatie van het gebouw aan de kant die uitkijkt op de Piazzetta San Marco. De nieuwe vleugel werd gecreëerd als een voortzetting van de vleugel die uitkeek over de lagune. Het beschikt over een binnenplaatszijde en een open balkon op de eerste verdieping dat langs de gevel loopt.

De enorme Sala Dello Scrutinio, voorheen de bibliotheek, werd op hetzelfde niveau gebouwd als de Grote Raadszaal en gebruikte dezelfde decoratieve thema's voor de grote ramen en de puntige borstwering. De Porta Della Carta, een creatie van Giovanni en Bartolomeo Bon, voltooide de gevel van de Piazzetta. Het werk aan de andere vleugel begon met de bouw van de Foscari-poort voorbij de Porta Della Carta, met de Foscari-boog als top.

Het Dogenverblijf bevond zich aan het kanaalgedeelte van het paleis, waar in 1483 een catastrofale brand uitbrak. Opnieuw waren er aanzienlijke wederopbouwwerkzaamheden nodig en Antonio Rizzo werd ingehuurd om het bouwwerk langs het kanaal te ontwerpen, vanaf de Ponte Della Paglia. aan de Ponte Della Canonica werd een gloednieuw gebouw gebouwd. Nadat Lo Scarpagnino Lombardo in 1515 opvolgde, werden de werken uiteindelijk voltooid in 1559.

Aan deze belangrijke fase kwam een ​​einde met de installatie van Sansovino's twee enorme marmeren beelden van Mars en Neptunus bovenaan de Reuzentrap in 1565. Een tweede brand, gelukkig zonder het gebouw te verzwakken, verwoestte in 1574 verschillende kamers op de tweede verdieping. Er werd meteen begonnen met de vervanging van de houten meubels en accenten in deze kamers.

Naast de appartementen van de Doge, het administratieve centrum van de stad en de rechtszalen, diende het Dogenpaleis ook als gevangenis. Pas in de tweede helft van de 16e eeuw gaf Antonio da Ponte opdracht tot de bouw van nieuwe cellen, die door de Brug van zuchten met het Dogenpaleis waren verbonden en rond 1600 door Antonio Contin werden gebouwd. In de vleugel waarin de rechtszalen zijn gehuisvest, bevindt zich een colonnade werd gebouwd dat lijkt op de renaissancefaçade. En aan de binnenzijde werd naast de Foscari-boog een marmeren gevel gebouwd, ontworpen door Bartolomeo Monopoly, versierd met blinde bogen en bekroond door een klok (1615).

Gedurende de geschiedenis van het Dogenpaleis speelde het een cruciale rol als het politieke en bestuurlijke centrum van de Venetiaanse Republiek. Met de val van de Republiek in 1797 onderging het doel ervan echter een transformatie. Achtereenvolgens bestuurden de Franse en Oostenrijkse regeringen het Venetiaanse grondgebied totdat het in 1866 onderdeel werd van een verenigde Italiaanse staat.

Van 1811 tot 1904 huisvestte het Palazzo Ducale verschillende administratieve afdelingen en belangrijke culturele instellingen zoals de Biblioteca Marciana. Toen de 19e eeuw ten einde liep, begon het gebouw tekenen van verval te vertonen, wat de Italiaanse regering ertoe aanzette aanzienlijke bedragen uit te trekken voor restauratie-inspanningen.